Sezon 1996/97 trzeci w pierwszej lidze Stomilu – Trenerzy Jerzy Masztaler – 11 spotkań Bogusław Oblewski 23 spotkania. Stomil zakończył rozgrywki na 9 miejscu – bilans bramkowy 45:46. Mistrzem Polski został Widzew Łódź przed Legią Warszawa. Najwięcej spotkań zagrali Kaczmarczyk 32, Biedrzycki i Płuciennik po 30, Dyluś i Siniczyn po 28. Najwyższe wygrane: Z Rakowem Częstochowa i Polonią Warszawa po 4:1. Najwyższe porażki z Widzewem Łódź 0:4 i Wisłą w Krakowie 2:5. Strzelcy bramek: Klimek 7, Płuciennik i Dyluś po 6, Kaczmarczyk 5, Jasiński 4, Czereszewski i Gadziała po 3.
Daniel Dyluś – urodzony 3 grudnia 1964 roku w Nysie pomocnik 174 cm wzrostu wychowanek Stali Nysa. Daniel grał w tym klubie w zespołach młodzieżowych. a także jako senior w III lidze. W latach 1985-87 odbywał służbę wojskową i grał w trzecioligowej Gwardii Szczytno, w której trenerem był Stanisław Adaszyński. W sezonie 1986/87 Gwardia zajęła pierwsze miejsce w III lidze, wyprzedziła Stomil i awansowała do drugiej ligi. Daniel grał dobrze i mógł wybierać dalszą karierę pomiędzy Olimpią Poznań i Zagłębiem Lubin. Wybrał Lubin, gdyż miał bliżej do rodzinnej Nysy. W zespole Zagłębia Lubin był napastnikiem choć jego występy ograniczały się do kilkuminutowych epizodów po wejściu z ławki rezerwowych. Pomimo tego w sezonie 1987/88 wszedł na boisko w pierwszej lidze w 27 spotkaniach i zdobył pięć bramek.
W następnych dwóch sezonach zmienił się trener i Dyluś zagrał tylko jedno spotkanie, a następnie został wypożyczony do Miedzi Legnica, grającej w drugiej lidze. W Miedzi stał się jednym z najlepszych piłkarzy trenera Jerzego Jastrzębowskiego. W sezonie 1990/91 strzelił 13 bramek, a Miedź zajęła czwarte miejsce w drugiej lidze. W następnym sezonie zdobył aż 19 bramek i został królem strzelców drugiej ligi. Miedź zajęła trzecie miejsce i grała baraż o pierwszą ligę. Przegrała ze Stalą Mielec. W Pucharze Polski pokonała Ostrowię Ostrów, następnie wygrała ze Stalą Mielec (po trzech golach Daniela Dylusia) a z Olimpią Poznań wygrała 1:0 także po golu Dylusia. Pokonała w dwumeczu Zawiszę Bydgoszcz, a w półfinale Stilon Gorzów 3:1 i 1:1 w rewanżu. 24 czerwca 1992 roku w finale Pucharu Polski Miedź Legnica grała z Górnikiem Zabrze w Warszawie. Po remisie 1:1 w podstawowym czasie gry, wygrała w rzutach karnych 4:3.
Po powrocie do Zagłębia Lubin w sezonie 1992/93 i 93/94 Daniel Dyluś rozegrał 32 spotkania zdobył 15 bramek. Jesienią prowadził w klasyfikacji króla strzelców, gdyż miał 12 goli na koncie. Grał w drużynie z Adamem Zejerem i Jarkiem Bako. Kolejne dwa sezony grał w klubie Sokół Pniewy. W latach 1993-95 rozegrał w tym klubie w ekstraklasie 32 spotkania i strzelił pięć bramek. W sezonie 94/95 wyjechał do Francji, gdzie grał w trzecioligowym klubie Valencianes. Podobało mu się w tym klubie i w regionie z dużą liczbą górniczej Polonii. Niestety klub zbankrutował i Daniel musiał wracać do Polski. W sezonie 1995/96 grał w Jezioraku, który awansował do drugiej ligi. Sponsorem klubu z Iławy był Piotr Wieczorek, który wraz z trenerem Łobockim i kilkoma zawodnikami przeniósł się do klubu z Iławy. Jeziorak był nawet liderem drugiej ligi. Wiosną doszło do konfliktu pomiędzy zarządem a Cezarym Bacą. Daniel ujął się za kolegą z drużyny i wspólnie opuścili klub.
W następnym sezonie Daniel Dyluś 1996/97 rozegrał w Stomilu Olsztyn 28 spotkań i zdobył 6 bramek. Był zawsze w podstawowym składzie, błyszczał przeglądem pola, techniką i umiejętnościami dokładnego podania. Zabłysnął bramką zdobytą meczu z Widzewem Łódź z rzutu wolnego, która dała zwycięstwo Stomilowi 1:0. Bramki zdobywał także w spotkaniu Stomil Olsztyn vs GKS Tychy, Stomil Olsztyn vs Śląsk Wrocław, Stomil Olsztyn vs Górnik Zabrze i Stomil Olsztyn vs Lech Poznań, a także Stomil Olsztyn vs Polonia Warszawa. W 1997 roku zawędrował do Finlandii w klubie Tamperren Palio Veikut rozegrał 14 spotkań i strzelił trzy gole. Jesienią miał krótki fragment gry w drugoligowej Warmii Olsztyn – dwa spotkania i jedna bramka. W latach 1998 i 1999 odwiedził Belgię i grał w klubie Royal Racing Club oraz próbował grać w następujących klubach: Błękitni Orneta, Pogoń Lwówek, Warta Poznań, MKS Mława, GKS Katowice i Czarni Żagań. W polskiej ekstraklasie rozegrał 120 spotkań strzelił 31 bramek. Daniel Dyluś jest człowiekiem intrygującym i mającym własne zdanie, które jak sam twierdzi nie pomaga mu w zagrzaniu miejsca na stałe. 17 razy zmieniał kluby. Miał krótką przygodę jako trener w sezonie 2004-2005 w Stomilu Olsztyn i w 2006 roku w Sokole Ostróda. Mieszka w Tylkowie koło Szczytna. Był nauczycielem w gimnazjum w Pasymiu, a nawet kierowcą tira jeżdżącym po całej Europie. Jak sam twierdzi był piłkarzem, który nie zmieniał zdania nigdy i nie żałował podjętej decyzji.
Arkadiusz Klimek urodzony 25 kwietnia 1975 roku w Iławie napastnik 183 cm wzrostu. O pierwszych krokach Arka w futbolu jego przygodach można przeczytać w cyklu „Tu Zaczynałem” WMZPN z 1 lutego 2019 roku. W swojej relacji przedstawię Arkadiusza Klimka i jego statystyki piłkarskie.
Wychował się w Ulnowie, pierwsze kroki stawiał w klubie Orzeł Ulowo, natomiast w Unii Susz został zgłoszony do rozgrywek i występował w lidze młodzików i trampkarzy. Po przejściu do Jezioraka pierwszym trenerem był Krzysztof Malinowski. Następnie Arek Klimek grał w zespole Jezioraka w lidze międzywojewódzkiej u trenera Czacharowskiego.
Bardzo szybko rozpoczął trenować z seniorami Jezioraka i w wieku 17 lat grał w trzeciej lidze. Jeziorak w 1992/93 zajął 3 miejsce w III lidze oraz takie samo w następnym sezonie. Arkadiusz Klimek był czołowym strzelcem w tych rozgrywkach. Imponował ciągiem na bramkę, dobrą grą głową oraz warunkami fizycznymi. Piękną przygodę piłkarską przeżył w Pucharze Polski w sezonie 1994/95: Jeziorak pokonał Polonię Chodzież, Stomil Olsztyn w karnych 3:0, w trzeciej rundzie Elanę Toruń 4:1 po dogrywce, w czwartej rundzie pokonał w Iławie, Górnik Zabrze 3:1 (w obecności 7000 widzów), w 1/8 finału Jeziorak wygrał z Amicą Wronki 1:0 po bramce Arka Klimka, a w ćwierćfinale był zmuszony w wyniku trudnych warunków atmosferycznych do rozegranie spotkania 1/4 finału z Lechem Poznań w Poznaniu i przegrał to spotkanie 1:3, wtedy bramkę również strzelił Arkadiusz Klimek. Po awansie do drugiej ligi Jezioraku w 1995 roku Arkadiusz Klimek mógł wybierać, gdzie chce grać. Miał propozycję z ŁKS, ale wybrał Stomil Olsztyn, gdyż jak wspomina „chciałem być bliżej rodziny”.
W swoim pierwszym sezonie w pierwszoligowym Stomilu Olsztyn zagrał w 26 spotkaniach i nie zdobył bramki. W następnym sezonie w 25 spotkaniach zagrał i strzelił siedem bramek – trafiał w spotkaniu z Polonią Warszawa, Odrą Wodzisław, Legią Warszawa, dwie bramki strzelił w zremisowanym spotkaniu z Ruchem Chorzów, a także dołożył gola w Krakowie w meczu przegranym z Wisłą Kraków. Stomil Olsztyn ukończył rozgrywki na 9 miejscu, a Klimek był najlepszym strzelcem w Stomilu: 7 bramek, a po 6 mieli Dyluś i Płuciennik.
W kolejnym sezonie Arkadiusz Klimek zagrał 15 spotkań, w których strzelił trzy bramki. Jako gracz Stomilu powoływany był dwukrotnie do kadry młodzieżowej na spotkania Polska vs Szwecja i Polska vs Anglia, w ramach młodzieżowych Mistrzostw Europy. W Stomilu rozegrał 66 spotkań i zdobył 10 bramek.
Wiosną 1998 roku przeszedł do Zagłębia Lubin. W miedziowym klubie w okresie 1998-2002 rozegrał 96 spotkań w ekstraklasie i zdobył 23 gole. Podczas gry w Zagłębiu zagrał dwa spotkania w młodzieżówce, z Norwegią oraz Armenią. Zagłębie Lubin w tym okresie dwa razy zakończyło rozgrywki na piątym miejscu i uczestniczyło również w rozgrywkach Pucharu Intertoto.
Arkadiusz Klimek został powołany w 2001 roku na zgrupowanie kadry narodowej prowadzonej przez Jerzego Engela, ale niestety z powodu kontuzji nie zagrał.
Pierwszym zagranicznym klubem, w którym grał Arek był grecki Panionos. W sezonie 2003/2004 w klubie tym rozegrał 21 spotkań i zdobył cztery bramki. Po powrocie do kraju w sezonie 2004/2005 podpisał kontrakt z Wisłą Płock i rozegrał tam w ekstraklasie 12 spotkań i strzelając jedną bramkę. W klubie tym minął się z Adrianem Mierzejewskim, który w Płocku rozpoczynał swoją wielką karierę.
Kolejnym krajem Klimka była Litwa. W sezonie 2005/2006 rozegrał w FBK Kaunas 40 spotkań i strzelił 16 bramek. Zdobył Puchar Litwy, Mistrzostwo tego kraju i grał również w europejskich pucharach. Przeciwko Liverpoolowi przegrał 1:3 i 0:2.
Część sezonu 2006/2007 spędził w Szkocji w klubie Heart of Middletonian FC i zagrał tam dwa spotkania. W 2007 roku powrócił do Kowna, ale nie zagrał oficjalnego spotkania i przeniósł się do niedalekiej Łotwy, gdzie grał w klubie Metalurgs Liepaja. Zagrał tam w 2008 roku 10 spotkań i zdobył jednego gola. W sezonach 2008/2009 i 2009/2010 grał półamatorsko w Jezioraku Iława.
Karierę piłkarską zakończył w GKS-ie Wikielec w sezonie 2014/2015. Następnie w 2019 roku był trenerem młodzieży właśnie w Wikielcu. W polskiej ekstraklasie zagrał w 174 meczach i zdobył 34 bramki.
Sebastian Nowak urodzony 16 maja 1975 roku w Poznaniu – obrońca 188 cm wzrostu. Wychowanek klubu Polonia 1912 Leszno. W sezonie 1994/95 został wypożyczony do Olimpii Poznań i rozegrał 6 spotkań w pierwszej lidze. Następnie grał w sezonie 1995/96 w Lechii Olimpia Gdańsk i rozegrał 7 spotkań zdobywając jedną bramkę.
Próbował grać w Polonii Warszawa, ale powrócił do Gdyni i w tym sezonie zagrał jeszcze sześć spotkań w pierwszej lidze. Podczas gry w Stomilu Olsztyn w dwa sezony 96/97 i 97/98 rozegrał 51 spotkań i zdobył trzy bramki. Gole strzelał w spotkaniach z Odrą Wodzisław, Groclinem Dyskobolia Grodzisk, a także GKS-em Katowice. W obronie grał z Biedrzyckim Jankowskim, Jaskulskim i Opalińskim.
W 1998 roku przeszedł do Legii Warszawa i w sezonach 1998-2000 rozegrał 15 spotkań w pierwszej lidze. Na krótko był wypożyczony do Odry Opole. Po powrocie w sezonie 2002/2003 rozegrał pięć spotkań w tym cztery w mistrzowskim zespole – zdobył Puchar Ligi. Ogółem w pierwszej lidze rozegrał 90 spotkań i strzelił 5 goli. Karierę kontynuował w Aluminium Konin, RKS Radomsko. Zakończył grę w 2005 roku w klubie Kania Gostyń.
Dariusz Jaskulski urodzony 5 grudnia 1962 roku w Sępólno-Krajeńskie – obrońca 186 cm wzrostu. Wychowanek klubu Gryf Sępólno-Krajeńskie. Grał w tym klubie w latach 1978-79. W następnym sezonie reprezentował barwy Chemika Bydgoszcz. W sezonie 1981/82 grał w Arce Gdynia. W pierwszej lidze rozegrał 11 spotkań. Arka zajęła 15 miejsce i spadła do drugiej ligi. Sezon 1983/84 Dariusz rozegrał w Gwardii Warszawa w drugiej lidze i powrócił do Chemika Bydgoszcz.
Kolejnym klubem był pierwszoligowy Bałtyk Gdynia. W sezonie 1985/86- 27 spotkań a w następnym 24 mecze. Kolejnym klubem była Stal Stalowa Wola. W sezonie 1991/92 rozegrał 32 spotkania w pierwszej lidze. W 1993 roku zaliczył wyjazd do USA. Grał w Cracovii Chicago. Po powrocie reprezentował barwy Sokoła Tychy -17 spotkań w pierwszej lidze w sezonie 1995/96. W wieku 33 lat przyjechał do Olsztyna. Grał w Stomilu w trzecim sezonie olsztyńskiego klubu w pierwszej lidze. Debiutował 8 marca 1996 roku w meczu Widzew vs Stomil. Olsztynianie przegrali ten mecz 0:4, a Dariusz wszedł na boisko w 75 minucie. Ostatnie spotkanie rozegrał 25 czerwca 1997 roku w meczu z Wisłą przegranym 2:5. Ogółem rozegrał 23 spotkania – trenerzy Jerzy Masztaler i Bogusław Oblewski. Karierę piłkarską zakończył w 1998 roku w Polonii Gdańsk. Ogółem w pierwszej lidze zagrał 145 spotkań.
Brat Waldemar Jaskulski urodzony w 1967 roku rozegrał w kadrze Polski 13 spotkań i zdobył jedną bramkę. Dariusz Jaskulski w 2019 roku miał poważny wypadek. Od tamtej pory trwa walka o jego sprawność.
Zbigniew Wachowicz urodzony 12 stycznia 1972 roku w Radomiu – obrońca 184 cm. Wychowanek klub Radomiak Radom. Grał we wszystkich drużynach młodzieżowych tego klubu. Wychowanek trenera Wiesława Rogowskiego – zawodnika drugoligowej w Warmii Olsztyn. W 1990 roku wraz z drużyną juniorów zdobył brązowy medal w Mistrzostwach Polski Juniorów. Grał w drużynie seniorów Radomiaka, która w sezonie 1992/93 awansowała do drugiej ligi.
Zbigniew Wachowicz w sezonie 94/95 był zawodnikiem Legii Warszawa. Grał w rezerwach, lecz nie przebił się do składu pierwszej drużyny. Podobnie było w Polonii Warszawa. Podczas pobytu w Stomilu Olsztyn w sezonie 96/97 rozegrał 9 spotkań w pierwszej lidze i strzelił jedną bramkę. Debiutował 31 lipca 1996 roku w meczu gdy Stomil Olsztyn wygrał 2:0 ze Śląskiem Wrocław. 6 spotkań rozegrał w pewnym wymiarze czasu i zdobył bramkę w spotkaniu z Rakowem Częstochowa. Ostatnie spotkanie zagrał z Odrą Wodzisław – wynik 3:1. Wiosną 1997 roku opuścił olsztyński klub i wyleciał do Izraela, gdzie grał w klubie Hakoach Maccabi Ramat. W sezonie 1997/98 grał w pierwszoligowym KSZO Ostrowiec (26 spotkań). W 2000 roku był w Finlandii w klubie Rovaniemi Pallosum i rozegrał 17 spotkań. W sezonach 2001-2003 grał w MZKS Kozienice i Koronie Kielce.
W latach 2003-2008 grał w swoim rodzinnym klubie Radomiak Radom. Rozegrał w nim 280 spotkań (strzelił 28 goli), z tego 101 w pierwszej lidze. W sezonie 2003/2004 awansował z zespołem do drugiej ligi. Ostatnią zagraniczną eskapadą był sezon 2009-2010. Grał tam w Holandii w klubie Orania Viaden.
W pierwszej lidze polskiej rozegrał 35 spotkań i zdobył jedną bramkę. W Radomiaku był trenerem w sezonie 2009/2010.
Grzegorz Pawłuszek urodzony 25 sierpnia 1970 roku w Złotowie – napastnik 189 cm. Wychowanek klubu Wisła Tczew. Grał w Tczewie w latach 87-90. W latach 1990/92 reprezentował barwy Lechii Gdańsk III w II lidze. Zagrał 83 spotkania i zdobył 19 goli. Został wypożyczony do Zawiszy Bydgoszcz i w sezonach 92-95 rozegrał w pierwszej lidze 35 spotkań i zdobył 7 bramek. Kolejne sezony spędził w pierwszoligowym klubie GKS Katowice. Rozegrał 24 spotkania i zdobył 7 bramek. Świętował zdobycie Superpucharu. Kolejnym klubem w karierze Grzegorza była warszawska Polonia. W sezonie 96/97 rozegrał 8 spotkań i wypożyczony został do Stomilu Olsztyn. Zagrał w Stomilu dziewięć meczów i zdobył dwie bramki.
Wpisywał się na listę strzelców w Stomilu wygranym 1:0 meczu ze Śląskiem Wrocław, a także w zremisowanym 1:1 z Górnikiem Zabrze. Ogółem w ekstraklasie rozegrał 76 spotkań i strzelił 16 bramek. Karierę piłkarską kontynuował w rodzinnym w Tczewie oraz w Niemczech w klubach FC Hamburg i jakimś tam. W 2003 roku grał w Wiśle Tczew, 2004/2005 Cartuzia Kartuzy. W wieku 42 lat zakończył karierę w klubie Wieżyca Pelplin . W sezonie 2017/18, był trenerem w tym klubie.
Robert Sierpiński urodzony 4 lipca 1975 roku – obrońca 188 cm. Wychowanek klubu Polonia Gdańsk. W sezonie 96/97 grał w drużynie Stilon Gorzów. Wiosną 1997 roku został wypożyczony do Stomilu Olsztyn. W wieku 22 lat grał w czterech spotkaniach pierwszej ligi.
Debiutował we Wrocławiu w starciu ze Śląskiem Wrocław, następnie grał w spotkaniu z Ruchem Chorzów, Polonią Warszawa oraz Odrą Wodzisław.
Ogółem na boisku przebywał 173 minut. W sezonie 97/98 grał w drugoligowym Jezioraku Iława. Wypożyczony został do Pomezanii Gdańsk. Sezon 2001/2002 grał ponownie w Jezioraku Iława. Następnie reprezentował barwy Kaszubi Kościerzyna i Pogoni Staszów. Swoją karierę kontynuował w Gedanii Gdańsk. W latach 2004-2007 grał w Lechii Gdańsk. W drugiej lidze rozegrał 23 spotkania
W kwietniu 2024 roku Robert Sierpiński został dyrektorem sportowym Akademii Piłkarskiej Orlen Gdańsk.