Jan Furlepa urodzony 24 września 1956 roku w Kętrzynie – Napastnik
Piłkarz a także doskonały trener, wychowanek klubu Granica Kętrzyn, reprezentant województwa olsztyńskiego juniorów. Grał w kadrze, którą prowadziłem w latach 1972-74. Po zakończeniu wieku juniora grał jeden sezon w klubie Wisłoka Dębica. Wrócił do Kętrzyna i reprezentował barwy 3-ligowego zespołu Agrokompleks Kętrzyn. Jak sam wspomina w 1980 roku podczas spotkania z zespołem wojskowym Śniardwy Orzysz wpadł w oko oficerowi z tego klubu, który zaproponował wyjazd na Śląsk, gdzie trener Konstanty Pawlikaniec tworzył klub piłkarski w budującym się Rybnickim Okręgu Węglowym. Miał wtedy 24 lata i spodziewał się powołania do odbycia obowiązkowej służby wojskowej. Pojechał na Śląsk zgłosił się do klubu ROW i został górnikiem kopalni Chwałowice. Praca w kopalni była zaliczana do służby wojskowej. Zadowolony został na Śląsku na całe życie.
Grał w ROW-ie przez dwa lata. W 1981 roku trafił do GKS Jastrzębie. Jak wspomina chciał się sprawdzić w zespole z wyższej klasy. W Jastrzębiu grał w III lidze, awansował do drugiej ligi, a w sezonie 1987-88 do pierwszej ligi. W klubie tym rozegrał 99 spotkań. Jak sam przyznaje w pierwszej lidze nie zagrał ani razu. Przeszedł do klubu Naprzód Rydałtowy i z tym klubem awansował do drugiej ligi. Mając już 35 lat wspólnie z kolegą z Granicy Kętrzyn, Januszem Możejko wyjechali w 1991 roku do Belgii i grali w regionalnym klubie Jamappes. Jak sam przyznał był solidnym piłkarzem na poziomie drugiej ligi, strzelał dużo bramek i cieszył się zaufaniem kolegów zespołów, w których występował.
Po powrocie do Polski w 1993 roku koledzy z GKS Jastrzębie namówili go żeby zajął się trenowaniem. Dostrzegli bowiem że posiada uzdolnienia w tym kierunku. Jan Furlepa ukończył kurs instruktorski, potem trenerski. Dokształcał się, a w 2011 roku otrzymał dyplom trenera UEFA Pro. Jest znanym trenerem na Górnym Śląsku. Trenował wiele klubów: dwukrotnie Odrę Opole, GKS Bełchatów, GKS Jastrzębie, Podbeskidzie Bielsko-Biała i Odrę Wodzisław.
W 2011 roku po 28 latach wprowadził Rybnik na szczebel centralny. Jak określają trenera dziennikarze „Specjalizacją Jana Furlepy była praca w roli asystenta trenera w klubach ekstraklasy. Znany jest także z dowcipnych komentarzy swojej pracy oraz rezultatów. Mieszka w Żorach koło Rybnika z żoną Jadwigą. Wychowali dwoje dorosłych dzieci Barbarę i Sebastiana.
Janusz Możejko urodzony 23 października 1957 w Poznaniu – Obrońca – 183 cm
Wychowanek Klubu Sportowego Granica Kętrzyn. Wyróżniający się dobrymi warunkami fizycznymi i niezłymi umiejętnościami technicznymi trafił do kadry juniorów województwa olsztyńskiego. Grał na pozycji stopera w Pucharze Michałowicza, w kadrze którą prowadziłem, w latach 1974-75. W roku 1977 został dostrzeżony przez trenerów III-ligowego Stomilu Olsztyn i zagrał 8 spotkań w tym klubie. Następnym klubem Janusza w 1978 roku była Wisłoka Dębica grająca także w III lidze. Agrokompleks Kętrzyn awansował do trzeciej ligi. Janusz powrócił do Kętrzyna i cały sezon 1979-1980 grał w tej klasie rozgrywkowej. Agrokompleks zajął dziesiąte miejsce i spadł z ligi, z powodu zmniejszenia o połowę zespołów w tych rozgrywkach.
Mając 22 lata przeniósł się na wybrzeże i w latach 1980-84 reprezentował barwy Arki Gdynia. Szybko zdobył miejsce w pierwszej jedenastce pierwszoligowej drużyny. Arka w sezonie 1980/81 zajęła 11 miejsce, natomiast w latach 1981-82 spadła do drugiej ligi. Po spadku grał w drugiej lidze przez dwa sezony. W Arce rozegrał 43 spotkania, z tego 28 w pierwszej lidze i zdobył 16 bramek. Jak pisała prasa „W sezonie 1983/84 kapitanował obronie drugoligowej Arki Gdynia” W nagrodę przeszedł do pierwszoligowej Lechii Gdańsk, gdzie ponoć był nielubiany. W Lechii rozegrał 55 spotkań z tego 48 w pierwszej lidze, 2 w Pucharze Polski i 5 w Pucharze Lata i zdobył trzy bramki. Jako jedyny zawodnik w sezonie 1984-85 zagrał we wszystkich 30 spotkaniach bez żadnej zmiany. Lechia w 1985 roku zajęła 15 miejsce, a rok później 14 w pierwszej lidze.
Kolejnym klubem Janusza Możejko na wybrzeżu był Bałtyk Gdynia, w którym występował w latach 1986-1990. Rozegrał tam 43 spotkania, z których 28 w pierwszej lidze.
W sezonie 1987/88 Bałtyk zajął 15 miejsce i spadł do drugiej ligi. W 1989 roku zajął w dziesiąte miejsce w drugiej lidze, natomiast w sezonie 1989/90 spadł z drugiej ligi. Janusz kolejne lata spędził za granicą. W roku 1990 i połowie 1991 przebywał w USA gdzie grał i był trenerem w klubie polonijnym Eagles SC Yankes. Natomiast w latach 1991-95 grał w regionalnej lidze w Belgii. Po powrocie do Polski w latach 1996-2001 grał w drugoligowym zespole Gryf Wejherowo. Z klubem tym w 1996 i 1997 roku zdobył Puchar Polski województwa gdańskiego. Grał do 46 roku życia. Kończył długoletnią karierę sportową w klubie Orlęta Reda. W ekstraklasie zagrał 119 spotkań i zdobył cztery bramki. Obecnie mieszka w Gdyni.
Piotr Lech urodzony 16 czerwca 1968 roku w Kętrzynie – Bramkarz
Stryjek zawodnika i trenera Stomil Olsztyn Grzegorza Lecha. Utalentowanym i obdarzonym znakomitymi warunkami fizycznymi młodym bramkarzem zainteresował się Ruch Chorzów – wielokrotny mistrz Polski. Piotrek przeszedł tam w wieku 18 lat. Jego debiut w pierwszoligowym (obecnie ekstraklasa) zespole miał miejsce 25 marca 1989 roku w spotkaniu zremisowanym 2:2 pomiędzy Ruchem Chorzów a ŁKS Łódź. Było to jedno z trzech spotkań jakie dwudziestoletni Piotr zagrał w tym mistrzowskim sezonie Ruchu Chorzów.
21 czerwca 1989 roku Ruch Chorzów pokonał na własnym stadionie Górnik Wałbrzych 4:1 i zapewnił sobie 14 tytuł mistrza polski. Piotr Lech od sezonu 1990/91 był podstawowym bramkarzem Ruchu Chorzów. W 1996 roku Ruch Chorzów grając w drugiej lidze zdobył Puchar Polski. Pokonał w finale zespół GKS Bełchatów 1:0. Puchar Polski wręczył prezydent RP Aleksander Kwaśniewski.
Piotrek grał w Ruchu do jesieni 1997 roku. Na jeden sezon 1997/98 przeniósł się do Zagłębia Lubin, w którym klubie zagrał 16 spotkań w ekstraklasie. W kolejnym sezonie 1998/99 powrócił na stadion Ruchu przy Cichej. Ogółem w Ruchu Chorzów rozegrał 151 spotkań w ekstraklasie. Kolejny Śląskim klubem był GKS Katowice, w którym w latach 1999-2001 rozegrał 46 spotkań w ekstraklasie. W 2001 roku Piotr zdobył prestiżową nagrodę w plebiscycie redakcji Sportu Katowickiego – Złote Buty. W 1991 roku taką nagrodę zdobył Adam Zejer.
Aż pięć sezonów 2001-2006 spędził w Górniku Zabrze, rozegrał tam 89 spotkań w ekstraklasie. Jesienią z 2005 roku przeszedł do GKS Bełchatów rozegrał 23 spotkania w ekstraklasie i jedno w Pucharze Europy. W tym czasie ani razu nie był zmieniany w bramce. W lipcu 2008 roku Piotr Lech podpisał kontrakt z Jagiellonią Białystok grającą w ekstraklasie. W białostockim klubie był drugim bramkarzem po wychowanku Warmii Olsztyn, Rafale Gikiewiczu. Stawiał także pierwsze kroki jako trener bramkarzy. Po meczu Jagiellonia vs Polonia trafił do jedenastki kolejki ekstraklasy. Prasa tak to komentowała „Rzadko się zdarza by najlepszym bramkarzem został uznany zawodnik, który puścił dwie bramki i w dodatku grając z kontuzja. Okazało się że transfer Piotra w wieku ponad 40 lat był wzmocnieniem Jagiellonii. Gdy w 2009 roku powstrzymał ekipę Polonii Warszawa w meczu z Jagiellonią i miał 40 lat,10 miesięcy i 28 dni. Był drugim po Januszu Jojko najstarszym bramkarzem w ekstraklasie.
Ogółem Piotr Lech zagrał 357 spotkań w ekstraklasie. Grał także pięć spotkań w Pucharze Intertoto, trzy w Pucharze Zdobywców Pucharów oraz trzy w eliminacjach do Pucharu UEFA. Karierę trenerską rozpoczął się w Jagiellonii Białystok w sezonie 2009, następnie był w Akademii Piłkarskiej Ruchu Chorzów, młodej ekstraklasie Ruchu Chorzów. Występował i był trenerem w klubach Jura Niegorza, LZS Piotrówka, Polonia Poraj, Tęcza Błędów. Jest ojcem Kamila Lecha, który urodził się 15 września 1994 roku w Chorzowie.
Kamil jest wychowankiem Ruchu Chorzów. W sezonie 2016/ 2017 rozegrał 9 spotkań w ekstraklasie. Następnie grał w klubach: Warta Gorzów, Kotwica Kołobrzeg, a obecnie reprezentuje klub MK Myszków.
Wojciech Linow