Całe życie z futbolem cz.1
Stanisław Fijarczyk – Urodzony 14 lutego 1955 roku w Ostrołęce. Zmarł 18 kwietnia 2023 roku.
Wychowanek Klubu Błękitni Orneta. W 1968 roku rozpoczął grę w trampkarzach. Szybko uczył się futbolu. Mając 15 lat zaczął występować w zespole seniorów. Pamiętam Staszka z gry w kadrze juniorów województwa olsztyńskiego. Sam powoływałem go do tej kadry w latach 1972-73. W 1975 roku przechodzi do drugoligowego Stoczniowca Gdańsk.
W klubie tym gra do 1985 roku, z półroczną przerwą na odbycie służby wojskowej w Zawiszy Bydgoszcz.
Związany z Elblągiem od 1985 roku. Grał w zespole drugoligowej Olimpii. W latach 1985 – 87 po spadku tej drużyny do trzeciej ligi podejmuje się pracy szkoleniowej i występuje jeszcze jako czynny zawodnik. Na przełomie 1989/90 wyjeżdża do Kanady, gdzie na krótko związał się z klubem polonijnym Falcon Toronto. Po powrocie zostaje w 1990 roku, asystentem trenera Józefa Bujko w drugoligowej Olimpii Elbląg. W 1992 roku powstaje nowy klub piłkarski pod nazwą Polonia Elbląg. Drużyna tego klubu grała w trzeciej lidze, a Stanisław Fijarczyk był jej trenerem. W 1994 roku Błękitni Orneta uzyskują upragniony awans do trzeciej ligi. Natychmiast powraca do klubu, w którym uczył się futbolu i zostaje trenerem tego zespołu. Stanisław był także szkoleniowcem w wielu klubach w pobliżu Elbląga: Polonii Pasłęk Zatoki Braniewo Powiśla Dzierzgoń, Barkas Tolkmicko i Olimpii 2004 Elbląg. Na stałe związał się z Olimpią Elbląg, po połączeniu z Olimpią 2004 Elbląg.
W 2001 roku zdobył Puchar Polski województwa warmińsko mazurskiego. W finale Olimpia pokonała Stomil Olsztyn 1:0. Działał w strukturach Elbląskiego ZPN i pełnił funkcję trenera koordynatora. W ostatnich latach pracował w Akademii Olimpia Elbląg, gdzie był kierownikiem drużyny rezerw. W 2019 roku otrzymał nagrodę działacza roku, przyznawaną w plebiscycie ogłoszonym podczas Gali Warmińsko-Mazurskiego Związku Piłki Nożnej.
Jego sportowa kariera, życzliwość, uśmiech, podejście do zawodników, ogromne zaangażowanie oraz miłość do futbolu zyskała uznanie całego środowiska piłkarskiego Warmii, Mazur i Powiśla. Stanisław był wyróżniony srebrną odznaką Gdańskiego OZPN, brązową i srebrną Odznaką PZPN i medalem 80-lecia PZPN. Zmarł nagle po krótkiej chorobie. Pochowany został w Ornecie na starym cmentarzu. W sobotę 23 Września 2023 roku obył się Memoriał Old-Boys Błękitnych Orneta i Olimpii Elbląg poświęcony pamięci trenera i piłkarza Stanisław Fijarczyka.
Adam Boros urodził się 1 stycznia 1965 roku w Elblągu.
Wychowanek Olimpii Elbląg –pomocnik. Treningi w zespole młodzików rozpoczął w 1978 roku. Treningi w zespole młodzików rozpoczął w 1978 roku. Szybko przyswajał piłkarskie umiejętności grając kolejno w zespołach młodzieżowych. Olimpia Elbląg w sezonie 1980/81 awansowała do II Ligi. 17 czerwca 1981 roku w meczu z Polonią Warszawa wygrała 1:0.
W lipcu 1982 r. 17 letni Adam rozpoczął treningi z seniorami. Debiutował w zespole drugoligowej Olimpii 21 marca 1983 roku w spotkaniu z Arkonią Szczecin. Olimpia z Borosem w składzie grała w drugiej lidze jeszcze przez dwa sezony. W sezonie 1982/83 zajęła 9 miejsce zaś w sezonie 1983/84 16 miejsce i spadła do trzeciej ligi, ale tylko na jeden rok.
2 czerwca 1985 roku Olimpia świętowała po raz trzeci awans do II Ligi. Wygrała 5:0 z Orlętami Reszel po 2 bramkach Borosa i Radowskiego i jednej Karmena. Ostatnie spotkanie z Sokołem Ostróda było bezpłatne dla widzów, a zawodnicy otrzymali puchary i dyplomy.
W 1986 roku ponownie jak 20 lat wcześniej Olimpia gościła w Pucharze Polski Legię Warszawa. 10 tysięcy widzów na stadionie przy ulicy Agrykola oglądało to historyczne spotkanie. Legia wygrała dopiero po rzutach karnych. W regulaminowym czasie gry był wynik 1:1. Dogrywka nie dała rezultatów. Jeden karny zdecydował o wygranej Legii Warszawa.
W sezonie 1985/86 Olimpia zajęła 12 miejsce. Sezon 1986/87 był najlepszym w historii Olimpii zajęła 8 miejsce w drugiej lidze (obecnie pierwsza). W następnym sezonie 1987/88 Olimpia zajęła 15 miejsca i spadła do trzeciej ligi.
W sezonie 1989/90 Adam Boros grał w drugoligowym Bałtyku Gdynia. Klub ten we wspomnianym sezonie zajął 15 miejsce w drugiej lidze.
W latach 90/91 powrócił do trzecioligowej Olimpii Elbląg. W 1992 roku zdecydował się wyjechać do Finlandii i grał w drugoligowym zespole PK-37 Jusalim. Po rocznym pobycie w fińskiej drużynie powrócił do kraju i w 1993 roku zaczął grać w Pomezanii Malbork. Po rocznym pobycie wywalczył awans do drugiej ligi. W sezonie 1994/95 Pomezania zajęła 9 miejsce w drugiej grupie, drugiej ligi. W następnym sezonie jedenaste miejsce, a w sezonie 1997/98, czwarte miejsce. Karierę piłkarską zakończył w IV-ligowej Polonii Pasłęk, gdzie był grającym trenerem tego zespołu w latach 1999/2001.
Jako sportowiec był dobrze oceniany przez kibiców, trenerów, działaczy i dziennikarzy. W 1993 roku w plebiscycie Dziennika Bałtyckiego zajął szóste miejsce na najpopularniejszego sportowca województwa elbląskiego. W 1994 roku w tym samym plebiscycie zajął miejsce siódme. W plebiscycie Głosu Wybrzeża na najlepszego piłkarza pięćdziesięciolecia futbolu w regionie zajął 24 miejsce.
Po zakończeniu kariery, zajął się szkoleniem w Olimpii Elbląg. W latach 2002 – 2004 był trenerem zespołów juniorów starszych. Dwa razy zdobywał mistrzostwo ligi juniora województwa warmińsko-mazurskiego W 2003 roku Olimpia Elbląg w eliminacjach do mistrzostw Polski nie sprostała zespołom SMS w Łodzi. Natomiast w 2004 roku po wyeliminowaniu mistrza województwa gdańskiego Gryfa Wejherowo, Olimpia przegrała dwumecz z Górnikiem Łęczna w mistrzostwach Polski juniorów starszych i zajęła miejsca 5-8 w Polsce. Adam Boros stale podwyższał swoje kwalifikacje trenerskie. Trener Klasy I oraz licencja UEFA A. W latach 2009-2013 był trenerem Concordii Elbląg. Zespół ten grał w tym czasie w trzeciej lidze i w sezonie 2009/2010 zajął 5 Miejsce. Rok później w tabeli trzeciej ligi zameldował się na czwartym miejscu, a w sezonie 2011/12 Concordia trenowana przez Borosa, zajęła drugie miejsce. Po zakończeniu rozgrywek z awansu do drugiej ligi wycofał się Start Działdowo. Concordia awansowała do drugiej ligi.
Jesienią 2012 roku Adam Boros przyszedł do pracy z zespołem Barkas Tolkmicko. Po wzmocnieniu zawodnikami z Elbląga awansował do czwartej ligi, a następnie do trzeciej. Trener Boros powrócił do pracy z Olimpią Elbląg i w sezonie 2014/15 Olimpia zakończyła rozgrywki w trzeciej lidze w grupie podlasko warmińsko-mazurskiej na drugim miejscu. W następnym sezonie wygrała grupę wyprzedzając Huragan Morąg i MKS Ełk.
Grając w drugiej lidze w sezonie 2016/17 Olimpia zajęła piąte miejsce, a rywalizowała m.in. z Rakowem Częstochowa, Odra Opole, Puszczą Niepołomice i Radomiakiem Radom. W następnym sezonie zakończyła rywalizację na szóstym miejscu. Ligę wygrał GKS Jastrzębie, przed ŁKS-em Łódź i Wartą Poznań.
Adam Boros został wybrany trenerem roku 2017 w plebiscycie Dziennika Elbląskiego. We wrześniu 2017 r. po porażce z Rozwojem Katowice zrezygnował z dalszego prowadzenia Olimpii. Pożegnał się z zawodnikami i oświadczył, że kieruje się dobrem klubu. Uważał, że zawodnicy potrzebują nowego impulsu, żeby wyzwolili swoje sportowe ambicje.
W roku 2019 był trenerem IV ligowej Wierzycy Pelplin oraz grającej w III Lidze Zatoki Braniewo. W 2020 roku pracował w pierwszym półroczu w Concordii Elbląg – grającej w III Lidze. W latach 2021-2022 przebywał za granicą. Od września 2023 roku jest trenerem Syreny Młynary.
Jak przekazał w rozmowie ze mną, trudno mu obecnie pogodzić pracę zawodową z treningami codziennymi w klubie z wyższej klasy rozgrywkowej. Wybrał Syrenę, gdyż widzi tam przyjazną atmosferę władz klubu i gminy. Treningi z amatorami trzy razy w tygodniu, to również nowe wyzwanie trenerskie. Z żoną Kamilą wychowali dwóch dorosłych synów Cezarego i Olafa.
Wojciech Linow
W następnej części opublikujemy sylwetki widocznych na grafice, Andrzeja Biangi i Józefa Bujko.