W wyniku reformy administracyjnej przeprowadzonej 1 stycznia 1999 powstało województwo warmińsko-mazurskie. PZPN wprowadził rozgrywki w czterech kategoriach wiekowych.
Dotychczasowe puchary:
– do lat 16 Puchar im. Kazimierza Deyny
– do lat 15 Puchar im. Dr. Jerzego Michałowicza
– do lat 14 Puchar im Wacława Kuchara
Utworzono rozgrywki do lat 13 o Puchar Kazimierza Górskiego – piłkarza, znakomitego trenera i od 1995 roku honorowego Prezesa PZPN.
Cały system tych 4 turniejów był przemyślany. Można było śledzić rozwój karier sportowych od 12 do 16 roku życia. Był bardzo przydatny w zainteresowaniu się reprezentacjami młodzieżowymi we wszystkich 16 województwach.
Zespoły z dwóch bliskich wiekowo roczników grały spotkania podczas wyjazdów w jednym dniu, co obniżało koszty wyjazdów. Zrezygnowano również z rozgrywek reprezentacji makroregionu, które w końcowych latach 90-tych wywoływały wiele kontrowersji w zakresie selekcji do tych drużyn. W każdym makroregionie spotkania były rozgrywane przez 4 reprezentacje województwa.
Makroregion, w którym grały reprezentacje naszego województwa składał się z Mazowsza, Podlasia i województwa łódzkiego. O nowym systemie rozgrywek i wprowadzaniu Pucharu Kazimierza Deyny Wydział Szkolenia WMZPN dowiedział się wiosną 2000 roku. 5 kwietnia podczas zebrania Wydziału, trenerem kadry rocznika 1988 został Janusz Czerniewicz.
Miał tylko 5 miesięcy, by zrobić selekcje i dobrze przygotować zespół. W województwie olsztyńskim, jako jednym z pierwszych w kraju wprowadzono rozgrywki Żaków w wieku 11-13 lat Zespoły grały w turniejach jesienią i wiosną, a następnie rozgrywano półfinały i finał.
Janusz Czerniewicz obserwował rozgrywki Żaków i wyselekcjonował około 40 chłopców. W sierpniu i wrześniu ta szeroka kadra rozegrała kilka spotkań kontrolnych, a także zagrała mecz z Pomorskim ZPN. Dobrze układała się także współpraca z zawodnikami i trenerami z Elbląga.
Pierwsze spotkanie rozegrane 27 września 2000 roku na stadionie Stomilu z reprezentacją Mazowsza zostało przegrane 0:3. Po spotkaniu trener Czerniewicz podsumował, że rywale mieli więcej indywidualności i grali szybciej.
Ciekawostką z tego spotkania, którą zapamiętałem było przybiegnięcie bramkarza naszego zespołu Bartosza Szymankiewicza na miejsce zbiorki, zmęczonego po uczestnictwie w wojewódzkich biegach sztafetowych w Parku im. Janusza Kusocińskiego, a na piersi miał nawet numer z tych zawodów.
Następne spotkanie w Łodzi, które przegraliśmy 0:2 odbyło się bezpośrednio po wyjściu z autokaru. Wyjazd był rano, po drodze na parkingu śniadanie, mecz, obiad i powrót do Olsztyna. Wszystkie następne wyjazdowe spotkania były po noclegach w miejscu gier.
Ostatnie spotkanie jesienią w Białymstoku wygrane 2:1 – dwie bramki Adrian Stępień. Mecz odbywał się na stadionie Jagiellonii przy ulicy Jurowieckiej. Cały stadion łącznie z bieżną zajęty był przez handlarzy z Białorusi. Nasi chłopcy po piłki biegali pomiędzy dywanami i różnymi towarami.
Po rundzie jesiennej kadra 1988 miała tylko 3 punkty, a żeby awansować do finału należało dobrze przygotować się zimą i wiosną 2001 roku. Drużyna w liczbie 19 osób odbyła zimowe, tygodniowe zgrupowanie w Piszu. W SP 2 był internat i piękna hala, która była udostępniana dwa razy dziennie. W zgrupowaniu uczestniczyła także kadra rocznika 1987, która również awansowała do finałów krajowych.
Kadra 1988 rozegrała turniej halowy w Uranii oraz przeszła szereg sprawdzianów i testów. Wiosną do pomocy trenerowi Czerniewiczowi zgłosił się Dariusz Lisiecki, który w Stomilu prowadził ten rocznik. Wyjazdowe spotkanie w Piasecznie będę długo wspominał. Nasza reprezentacja wygrała 1:0. Mazowsze było gospodarzem finałów i po przegranym spotkaniu oskarżono nas, że w zespole grali zawodnicy starsi. Wydział Gier Mazowieckiego Związku wezwał dwóch zawodników na konfrontacje do Warszawy. Rodzice ze swoimi synami i ich metrykami pojechali udowodnili, że te oskarżenie jest haniebne. Taka sytuacja zdarzyła się raz w mojej 50-letniej przygodzie trenerskiej.
Po kolejnych dwóch spotkaniach z Łodzią w Olsztynie 0:0 i Podlaskim 2:0, Kadra 1988 wraz z Łodzią zakwalifikowała się do finałów Pucharu K. Górskiego:
| 1. | Łódź | 11 pkt | 8:2 |
| 2. | Warmia i Mazury | 10 pkt | 5:6 |
| 3. | Mazowsze | 7 pkt | 11:6 |
| 4. | Podlasie | 6 pkt | 5:14 |
W rozgrywkach tych, spotkania były rozgrywane na zmniejszonych boiskach. Bramki 5X2 ustawione były na linii pola karnego. Finały rozegrane były na stadionach w Piasecznie i Konstancinie. Nasz zespół grał w Konstancinie, a za przeciwników miał w grupie Pomorze, Śląsk i Lublin.
Pierwsze spotkanie, które nasz zespół zremisował 0:0 z faworytem grupy Pomorzem, pokazało, że można walczyć o medale. W drugim spotkaniu wygraliśmy 1:0 z reprezentacją Śląska – bramka Adrian Stępień z Juranda Barciany. Po tych dwóch spotkaniach, w dniu przerwy, skorzystaliśmy z odnowy w Aquaparku.
Trzecie spotkanie z drużyna Lubelską również zakończyło się remisem 0:0. Gdy smutni młodzi zawodnicy siedzieli w szatni z myślą, że finał uciekł im sprzed nosa, to przyszła informacja, że Pomorze przegrało ze Śląskiem. Dzięki temu to Warmia i Mazury dzięki jednej bramce więcej weszła do finału.
Podczas dnia wolnego gospodarze zorganizowali wycieczkę do Warszawy i zawodnicy zwiedzili Zamek, a także skorzystali ponownie z odnowy biologicznej. Młodzi chłopcy żeby zadzwonić do rodziny musieli z wyliczonymi pieniędzmi okupować jedyny telefon dostępny w internacie.
Finał rozegrany został na stadionie Hutnika Warszawa. Przykro było patrzeć na zrujnowany stadion i boisko z nieskoszoną trawą.
Rywalem była reprezentacja województwa zachodnio-pomorskiego. Zespół ten wygrał w swojej grupie wszystkie spotkania i był wielkim faworytem.
Zawodnicy rywali przemalowali włosy na złoty kolor, gdyż byli pewni wygranej. Nasz zespół górował na Szczecinem warunkami fizycznymi. Pierwszą bramkę zdobyliśmy po rzucie różnym. Strzelcem był Łukasz Kuśnierz. Rywale wyrównali i do przerwy było 1:1. Doskonale w bramce spisywał się Bartosz Szymankiewicz. Po przerwie ponownie po rzutach rożnych bramki strzelali Kuśnierz i Tomasz Adamczyk. Mecz zakończył się wynikiem 3:1.
Potem była wielka radość i kapitan drużyny Kacper Wiśniewski wzniósł Puchar wręczony przez Kazimierza Górskiego. Po wręczeniu medali cały zespół odśpiewał naszemu trenerowi tysiąclecia sto lat
Trener Janusz Czerniewicz, II trener Dariusz Lisiecki, kierownik drużyny Wojciech Linow trener koordynator WMPZN.
Z perspektywy lat mogę stwierdzić, że zespół bez wielkich indywidualności swoją postawą w trakcie rozgrywek i nienagannym zachowaniem podczas finałów potwierdził, że w sporcie piłkarskim można osiągnąć wytyczony cel.
Kadra:
- Bartłomiej Szymankiewicz – Zatoka Braniewo
- Damian Kuś – Victoria Bartoszyce
- Kamil Roszkiewicz – Sokół Ostróda
- Adrian Stępień – Jurand Barciany
- Kacper Wiśniewski – Wkra Działdowo – kapitan
- Bartłomiej Kania – Warmia Olsztyn
- Alan Huścio – Kormoran Olsztyn
- Paweł Sobolewski – Polonia Elbląg
- Łukasz Kuśnierz – Mrągowia Mrągowo
- Damian Majak – Mrągowia Mrągowo
- Krzysztof Pilski – Stomil Olsztyn
- Kamil Kawecki – Stomil Olsztyn
- Bartosz Dobroński – Stomil Olsztyn
- Arkadiusz Sięda – Stomil Olsztyn
- Patryk Brzozowski – Stomil Olsztyn
- Tomasz Adamczyk – Stomil Olsztyn
- Tomasz Iwulski – Stomil Olsztyn
- Rafał Danelski – Stomil Olsztyn
Ponadto w spotkaniach w makroregionie grali:
- Bartosz Szczęsny – Stomil Olsztyn
- Tomasz Iwulski – Stomil Olsztyn
- Rafał Danielski – Stomil Olsztyn
Spośród zawodników Mistrzów Polski rocznika 1988, do reprezentacji Polski juniorów powołanych zostało dwóch:
Kacper Wiśniewski wychowanek Wkry Działdowo powołany został przez trenera Andrzej Zamilskiego do kadry i w reprezentacji Polski juniorów rozegrał 2 oficjalne spotkania U15 ze Słowacja i Rosją.
Adrian Stepień ur.25.01.1988 rok w Olsztynie. Wywodzi się z piłkarskiej rodziny. W futbol grał młodszy brat Radosław Stępień – zawodnik Lechii Gdańsk – junior, a następnie Bałtyku gdynia, Concordii Elbląg , Olimpii Elbląg i Raduni Stężyca.
Adrian został dostrzeżony podczas rozgrywek szkolnych. Po Pucharze Górskiego przeszedł w 2003 roku do Debiutanta Gdańsk. Trener Zamilski powołał Adriana do kadry U18, w której rozegrał kilka spotkań. Próbował kariery w Legii, ale grał tylko w juniorach. Był zawodnikiem Arki Gdynia, Górnika Łęczna, Kaszubi Kościerzyna i Concordii Elbląg.
W latach 2004-2007 grał w lidze szwedzkiej na poziomie II ligi. W piłkę nożną gra jego stryjeczny brat Kacper Stępień – rocznik 1991. Grał w Lechii Gdańsk – juniorzy, Granicy Kętrzyn, Mamrach Giżycko, Vęgorii Węgorzewo i obecnie Mazurze Ełk.